NISUS AND EURYALUS

尼蘇斯和歐瑞阿魯斯

Aenēās Trōiānōs contrā Rutulōs dūcēbat. Dum nox erat et copiae dormiēbant, ducēs Trōiānōrum in castrīs cōnsilium habēbant. Ad hōs Nīsus Euryalusque, iuvenēs Trōiānī, audent venīre. “ō magnī virī,” dīcit Nīsus, “sī mē cum Euryalō ad castra Rutulōrum mittētis, nōn sōlum multōs hominēs necābimus, sed etiam multam praedam ex illīs rapiēmus; somnus enim istōs habet.” “Animōs virtūtemque hōrum iuvenum laudō!” exclāmat Iūlus, fīlius Aenēae illīus. “Valēte!”

Nunc veniunt Nīsus Euryalusque in castra Rutulōrum. Necant ūnum, tum multōs aliōs. Euryalus ōrnāmenta ūnīus, galeam alterīus, rapit. Cum hāc praedā fugiunt. Sed Volcēns, dux Rutulōrum, illōs Trōiānōs videt et aliōs Rutulōs vocat. Splendor istīus galeae illōs ad Euryalum dūcit. Nīsus hunc in perīculō videt et audet amīcum servāre. Necat Volcentem, sed iste anteā Euryalum necat. Tum aliī Nīsum vincunt; hic super corpus Euryalī cadit.

Hanc fābulam tōtam Vergilius scrībet et hīs Trōiānīs fāmam perpetuam dabit.

?

AURORA AND TITHONUS

歐若拉和提托努斯

Aurōra dea Tithōnum, virum pulchrum, amābat. Venit igitur ad Iovem: “ō rex deōrum,” dīcit, “audī mē! Meus Tithōnus nōn est deus; post paucōs annōs ad senectūtem veniet. Sī vītam perpetuam huic dabis, tē semper laudābō." Stulta Aurōra! Magnum perīculum illīus dōnī nōn vidēs. Immortālitātem Tithōnō dat Iuppiter, sed ille, dum vīvit, senēscit. Tempus fugit: nunc Aurōra bella, Tithōnus nōn bellus est. Corpus rūgōsum curvumque iam nōn valet; sapientia in animō nōn manet. Quid Aurōra faciet? Poteritne fōrmam Tithōnō restituere? Cōgitat et cōnsilium capit: “ō Tithōne, mī amor! Tē vertam in cicādam; tum garrīre sine culpā poteris. Hāc in cāveā vīvēs, et tē semper amābō.”