風(fēng)吹著，吹動(dòng)的是苦雨。風(fēng)吹著，喚醒的是明日。風(fēng)吹著，帶走的是故夕。黑色的太陽(yáng)，半映出倒懸者的靈魂，永止無(wú)嘆，何為歌詠？何為淳靈？天有道，人為行。靈有性，循非本。故世不奇爾，田園也！世園也！皆不付言式也，文斷擇競(jìng)，心生恬幽，愴而不可！天宇靈玉，落日撼之。皆妄言亦！? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? 暖陽(yáng)日落，綠葉浮吹。游子相爭(zhēng)，鄉(xiāng)外風(fēng)村。春輝大地，日照人心。天凈空穹，鳥(niǎo)月人靈。物競(jìng)天擇，適者生存。室內(nèi)互樂(lè)，其外必爭(zhēng)。飄搖春日，困人乏味。千世同歡，於乎天嘆。悄然風(fēng)動(dòng)，無(wú)人了知。震春日撼，天絕日旗。旋風(fēng)天泰，飄旗云巔。頌以自然！頌以春日！頌以青春！